In het laatste deel zet de tocht langs de rivier de Thetys zich voort. Via de materiezenders komt Endymion van de ene op de andere planeet terecht. De meest boeiende is de gasreus waar hij in belandt. Een eindeloze atmosfeer met een peilloze diepte daaronder. Hij wordt gefagocyteerd door een gasvormig wezen, dat,zo blijkt achteraf, hem niet opeet maar redt. Aenea profileert zich steeds meer als profetes en messias. Ze is ‘degene die leert’. Haar DNA is zodanig dat het toegang verschaft tot de ‘leegte die verbindt’. Je merkt het al, het laatste deel begint knap esoterisch te worden en is ook het deel waarin alle oplossingen en ontknopingen worden gebracht. Niet altijd met evenveel succes. Ik weet nog steeds niet waar de Srike vandaan komt en waarom hij zich ineens tot verdediger van Aenea en Endymion opwerpt.
Aenea verspreidt haar DNA via een soort Heilige Communie achtig ritueel, waarbij ze een drup van haar bloed in de wijn doet. Het gevolg is dat de cruciforme parasiet wordt afgestoten en dat de mensen verbinding kunnen maken met de verbindende leegte en op zo’n manier, zonder hulpmiddelen, van de ene naar de andere plek kunnen reizen.
Deze ontwikkeling leidt uiteindelijk tot de val van de Technocore, de val van de corrupte Katholieke kerk. Wat overblijft zijn de serieuze, niet corrupte priesters en gelovigen. De Ousters functioneren nu in vrijheid, kortom, het wordt nu echt geweldig.
Voor een uitgebreide samenvatting, zie HIER. De hele Cantos is een schitterend verhaal, het laatste deel is leuk, maar voelt als het afhechten van rafelige randjes.