Chilo – Tobias L. Buckell

Drie jaren geleden lag dit boek in een bak met ‘beschadigde exemplaren’. De enige echte beschadiging die ik zag was het stempel ‘Presred. Mängel-Exemplar’. Ik denk dat ik het anders ook niet gekocht zou hebben: grote stoere man in indrukwekkend pak, klein meisje met enige inkijk. Het viel erg mee, sterker nog, best een aardig verhaal. Nadeel bij het lezen: het blijkt deel zoveel van een reeks te zijn, een universum gecreëerd door de schrijver. De sterke man, Pepper, daar is iets mee. Veel implantaten, regelbaar metabolisme etc. Het verhaal is redelijk origineel. Het speelt rond en op een planeet met de naam Chilo. Het is een Venus achtige planeet. Hoog boven in de atmosfeer drijven (ja, drijven) tientallen koepelsteden, zij worden daar door de opwaartse druk gehouden. Via grote machines wordt mijnbouw gepleegd, maar dat is een grotendeels geautomatiseerd proces. De steden onderling verschillen behoorlijk qua rijkdom, technologie en cultuur. De steden raken geïnfecteerd met iets waardoor mensen elkaar bijten, zombie-achtig worden en een collectief vormen. De haard van dit infect is een geheimzinnig ras dat problemen heeft met intelligentie in het universum en dat probeert uit te roeien. Dat is een thema dat je meer in SF tegenkomt. Ik zal het verhaal verder niet verklappen. Achteraf blijk ik deel 1 van deze hele serie als eboek te hebben. Ik zal er toch eens mee beginnen.

De moeite van het lezen zeker waard!

Alles nieuw – Henri Nouwen

Dit boekje kreeg ik van mijn tante Zwaan bij mijn eeuwige professie als Franciscaan op 21-1-2006, met de tekst:

‘Eens lieve Harry, zal God alles in allen zijn. Met een zegenbede van je tante Zwaan’.

Het is een aardig boekje, waarin Nouwen pleit voor het inruimen van stiltemomenten in het dagelijks leven. Want wij zijn vol met van alles dat ons bezighoudt en tegelijkertijd onvervuld. In die stilte kunnen we luisteren naar wat de Geest ons zeggen wil.

Het lijkt sterk op het gebed zoals dat door Jezuïeten wordt gedaan, zie daartoe ook www.gewijderuimte.org.

Nachtdienst – Melitta Breznik

In het ‘Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde’ kwam ik een artikel tegen over deze schrijfster, besproken werd o.a. ‘Nachtdienst’, ‘Nordlicht’. Ik heb een paar 2e hands Duitse boeken gekocht en ben gaan lezen. Ik wist eigenlijk al dat ik niet  van ‘Literatuur’ hou en dit is onmiskenbaar ‘Literatuur’. Nachtdienst begint met een obductie van een overleden alcoholist. Daar wordt je niet vrolijk van en het lijkt alsof je dit soort zaken in het Duits nog beter kunt beschrijven dan in het Nederlands. Ik leer steeds weer nieuwe woorden, dat is wel heel positief. Het verhaal kabbelt verder, veel over haar jeugd. De ouders trouwden al heel snel, haar vader zat 2 jaren in krijgsgevangenschap, kwam terug, begon steeds meer te drinken. Ze overdenkt hoe het was en hoe het ging, de oorlog en de verarming daarna komen telkens terug, het klinkt bijzonder troosteloos. Vader sloeg haar moeder, die weliswaar pogingen deed om weg te lopen met de kinderen, maar het kwam er nooit van. Helemaal aan het eind lukte het haar en kreeg ze toch nog een beetje plezier. De hoofd-persoon komt te werken in een ziekenhuis vlak bij het dorp waar ze opgroeide. Haar vader is daar ook opgenomen geweest en daar gestorven. Allerlei herinneringen komen boven. Dan volgt een beschrijving van de polikliniek, vreselijk. De stijl is een beetje die van ‘De Pest’ van Camus. Dat wat men ‘existentialisme’ noemt. Ik snap waarom ze uiteindelijk psychiater is geworden. Ik begon het boek met tegenzin te lezen, daarom ben ik uiteindelijk gestopt met het boek, onlangs alle lovende recensies.