Dit is bij mijn weten het laatste deel uit de ‘Miles Flint’ serie. Paloma, de opleider van Flint, wordt vermoord. Het is een nogal bloederige moord en er wordt een overvloedige hoeveelheid slijmerige substantie bij gevonden. Flint erft haar volledige vermogen, inclusief twee ruimteschepen. In het ene, de ‘Taube’, krijgt hij uitleg hoe en waarom. Paloma heette vroeger anders en was mede oprichter van een zeer succesvol advocatenkantoor. Ze was getrouwd en had twee zoons. Ze raakte betrokken bij een zaak, gaf wel heel fout advies en kwam vervolgens op een dodenlijst te staan, evenals haar familie. De moordenaar blijkt een ‘Bixiner’ te zijn. De Bixiner zijn platte wezens die zich redelijk kunnen oprollen tot de grootte van een voetbal, zich om een slachtoffer heen kunnen vouwen en deze volledig fijnknijpen, ondertussen met hun klauwen ook nog meerder snijwonden toebrengend. Ze zijn te huur als moordenaars. Het tweede schip staat al vele jaren ergens in de ruimtehaven geparkeerd. Zogenaamd onder quarantaine. De zoon van Paloma komt nu in beeld. Hij wil weten wat er in het ene ruimteschip zit. En als zoon heeft hij toch recht om dat te weten. Flint schakelt een goede advocaat in die hem helpt om in de wirwar van regeltjes het spoor te behouden. De ex van Paloma blijkt een etage hoger te wonen. In tegenstelling tot wat beweerd werd, namelijk dat ze elkaar haatten, hadden ze feitelijk een LAT relatie, voor de veiligheid. Al mede eigenaar staat hij ook op de dodenlijst en wordt vermoord, ook door een Bixiner.
De zaak is tenslotte duidelijk, en daarmee loopt het verhaal naar het einde. Ik heb veel overgeslagen uit het verhaal om de pret van het lezen niet te bederven. Het is een crimi in een SF omgeving, dat maakt dat je allerlei onverwachte dingen in je verhaal kunt stoppen. En alles zit in computers, dus je hoeft je deur ook niet uit. De ICT is op dit moment al nauwelijks te volgen voor een enkel individu, maar de hoofdfiguur redt zich er uitstekend mee, hij is een geroutineerd hacker. Gelukkig met een bijna bovenmenselijke moraal.
Harmen de Jong 